िनरांजन

Abstract

सळो. विमलाबाईं यत्विमप् बळोलण्यांत सहज विषय निघाला कळी, आईच्या कविता छापून कण्ढग्व्या. त्या म्हणाला, “ आईच्या कविता लग्जन्या ननवघू- प्रमप्णें फारसा घराच्या बाहेर पडत बाहळी‘त. त्यांचे कपटॅ घरांतच द्द्तऱ्स्वत: “विखुरलेले आहेत. व्यापँकळी कांहीं टिपून, निवडून, पग्खडून त्यांचा संग्रह नाही कां करता येणार ? ” मी उत्तर दिले कळी, यळोग्म स्थळी हुंदी पटवल्यात्रर आईचे उतरदायित्व संपले तरळी मुलळीर्वे संपत नाहीं. आईची मप्नतकन्या प्नकळाशांत, आणण्याची कल्पनाच किर्ती मोहक आहे. देत्रठप्’ऱ्ण, ऋषीऋण आणि पितृऋण, असं तोंन प्रकारचे ऋण बालकण्नें परत केले पळाहिजें असें सळो लक्ष्मीबाईनीं एकप् कवितेत म्हटले आहे.