िनखळलेली िहरकणी

Abstract

“दादालाद्दीळाज्'यूलागळीसवाटतेइक्काकॅतच!”अच्युतह्यप् शब्दर्लीएकदमक्याल्ला.द्दातांतलाटाझ्प्सक्कामुल्लात्यानें वरपाद्दिलैं. कृष्णाळालशाळीहोती- विचाव्य्म्वस्थित त्यावर खळोवळेलैं-निळ्यप् आकाशांत उगवळेल्या बांघळेला एकाद्या केद्ल्लाप, शुह्रत्वास्फे प्रमणिचमकणरिंक्कोमन्याचैफूलआँरिकफ्डेकेळेअसट्री विह्र्तांर्णभाळप्रदेशावर डोळे, द्यासर्वसौंद्र्र्यावर चमकणारेघर्मविंदू,चंचळ्क्पाणीद्यर बानृऱ्न्या खिडर्कोतूंन पडलेला प्रकाशाचा सोत-हींसौंद्यैमूर्तिअव्युतव्याहृक्यावरखोळकोरळीगेळीं.तो तिच्याकडेएकनजरेर्नेपह्रप्तच नजरेचाअर्थंचकळला खाळींघातळीं. नाही, राहिला. पण तिला अननुमवीकृष्णेलात्यप्व्या कसेसै’चवाठून तिर्नेमान ल्लाकॉँक्कोफ्राक्काप्प्अरेवाझ्याफांव्आजीबाईच झालोसअगर्दी!”अतैराब्दथट्टेर्नेउच्चारले. सुरेंस्किहंक्तम्हृणाळी,“ओंयेईंनाच आंतब्न्हृणे चलळक्का आंप्रद्देप्ईळमँ’नंतरपाय्पुढेंठेवीतम्हृणाळी,“तूंक्सइर्थे;मो आतांठ्ठगर्डनेमूनयैते.”