आकाश-ज्योितष

Abstract

ज्योतिऱ्शांत्नाच्या पहिल्या पायरीवर पाय ठेंबतांक्षणींव कॉतित्रूत अथवा आक्र मरळय, विपुबबळय, तर, भोग, क्रांति, इत्यादि शब्द नवीन मंडळीत नेडसाबूं लाग‘ तात. पर’तु त्यांस भिण्याचें मुळीच कारण नाही. थोदें ळक्षपूवेंक श्रम केल्यास त्या शब्दांची ओळख पटूंन त्यांचा आपणांस फायदा करून घेतां येईल. एक्राद्या सपाट ।वेरतींर्णे यैदागांत किंवा समुद्र ।मघ्यें होंडात बसत अथवा कुनुबमिनारसारख्पा उंब मनोऱ् यावर अगर एखाद्या टेकडीवर किंवा मोठ्या वाक्याच्या गच्चीबर उभे राहून आंक्रां' लाकडे दृष्टि र्फेकली असता, तें आपणांस कसें दिततेंट्र तें तभामैंडपांच्या छतप्प्नमाणें सपाट दिसते क्रायट्र नाहीं. मग तें कसें दिसते ट्र तर एखाद्या अतिप्नच’ङघुमटाप्नमाणें - आंतूंन पोकळ आणि गोल दिसते. नीट बर पाहिले तर अप्काशाचा मघ्बविंदु आपल्या थेट डोक्यावर अतिशय र्डच दिसतो, ब तमोंबतइलीं नज्ञर फेच्लो अरफ्रां अक्राशांच्चा कंगोरा मैदानात चिफढलेळां आहे असे वाटत व सत्रे हैं।द्प्नन मरगरॅब्त त्रटोळ्फ्प् तुळूज्य’प्रमणि सपाऱ्ग्.’ आहे असें भासते. जधुं काय आफाशांचा घुमट मैदानाच्या कंगौन्या० पासून तर उभारलाग् गेला आहे. मैदानाच्या ह्या कंगाऱ्यात क्षितिज ह्मणतप्त. आकाश हें मुळातच केबळ एऋ पोकळी आहे; तें बप्टोंळें नाहीं, सणथ् नाही, उंच बाहा, सखल नप्हेंळा, तें कांहीं गादी अठुच आहे. आणि फांईंळोच नसून आद्देश्वे’ वाटतें. इतकेच नव्हे तर एकाचा मोंद्क्रपात्राच्या र्झाऋणाप्रमाणें आक्राशार्वे हेंरँद्पर झ`ऋ'ग भेदानानप् उन्हें ठेवले आहे अशीच आफ्लीं खाली होते. हा चमरॅ ठार कशामुळे ।देततोट्र तर पृथ्वीच्पां गरलत्नप्मुळ. पुथ्त्री सपाट असती तर आफाप्नाहृ बापट ।देतर्ले असते. पण त। ग्।।द्’ऱ्॰ डेरँद्रार अहे ह्मणूनन आकाश तुवां आफ्मप्रप् डे’दार दिततें. घूथ्धृप्चप् जा आशा तोच आफाशाला आहे असे आपल्या ङऱ्ळ्या‘ग्र वाटतें. ह्यामुळे पुथ्त्रोच्या आकारमानार्बो सर्वे चिन्हे आकागांत पहावयास सांप्’ग्ङतप्त.