श्यामकान्तचीं पत्रें (१९१२ ते१९२५)

Abstract

माझा पुत्र ऱ्यामकप्न्त सरदेसाई परदेशांत अकठीं निधन पळावल्याचीं वार्ता त्याच्या व माझ्या शेंक्डों पा’रॅ‘चितांस यिदित आहे. आमच्या कुटुंबाचा भावी आपार व आगामी पिढीचा पुढारी असा हा यिद्यागुणस'पन्न होतकइ मुलगा हृरपव्यानै वरांर्तांद्द्व् सर्वच मंडळी द्रुऱ्खावैगार्ने कल्पून गेलो. ह्याचनृळा मानुश्रीस व आभ्हां सर्नोस कांहीं काळ सर्वे जग शून्यवतू भातळें. त्यांतून वडीलकींच्या नात्याने ट्तरांचें सान्प्चन करण्याचें कामही मजवरच आले. वैळ जाण्याचे साधन म्हृप्क्त शाकुंतल व उत्तररळामचरित्र यळा दोन श्रेष्ठ कवींच्या संस्बुभ्त्त डूप्ती हातीं घेक्त पुराणाचे धर्तीवर घरांर्ताल मंङळीपुंढें मळी' ह्यांचे भाषांतर सांगण्याचा उपकम केला. त्यांत अळाठपंघरा दिवसनिघून गेले आणि त्यांतील उदात्त यिचळागंनी' आमचे मनास दु:खाचा बराच विरंगुळा पड्याळा. शिवाय काळ हाच दु:खाचँ विस्माण पळाङणारा, अत्तएव्र आपला साह्यकर्तांच होय. अशा रीतीने पहिला उमाळां शांत झल्पळावर काळाचे व्यापारास सतत उद्योगाची जोड मिळून आमचे नेद्दर्मीचे व्यवसाय चळानू झाले, आणि पुष्कळदा या मुलाच्याच प्रेमळ आठवणी कळाढण्यांत मन रमू ळागर्ले.